Ο βασικός φόρος για τα κτίσματα κυμαίνεται στα 2,00 έως 16,20 ευρώ ανά τ.μ. βάσει της τιμής ζώνης ενώ για τα οικόπεδα από 3,7 έως 9.250 ευρώ ανά 1.000 τ.μ.. Για εμπράγματα δικαιώματα η αξία των οποίων υπερβαίνει τις 300.000 ευρώ, επιβάλλεται επιπλέον φόρος ανά εμπράγματο δικαίωμα με συντελεστή από 0% έως 1% επί της αξίας της περιουσίας. Για τα φυσικά πρόσωπα με συνολική αξία περιουσίας που υπερβαίνει τις 500.000 ευρώ ο ΕΝΦΙΑ που προκύπτει προσαυξάνεται με την εφαρμογή συντελεστών προσαύξησης που κυμαίνονται από 5% έως 20%.
Εν προκειμένω η ΔΕΔ έλαβε υπόψη της το σκεπτικό του ΣτΕ με το οποίο αντίστοιχα κρίθηκε ότι υφίσταται δικαίωμα έκπτωσης του φόρου που επιβάρυνε τις δαπάνες για εγκαταστάσεις και βελτιώσεις σε μισθωμένα ακίνητα τρίτων παρά το γεγονός ότι τα μισθωτήρια συμβόλαια είχαν διάρκεια μικρότερη των εννέα ετών. Υπενθυμίζεται ότι το ΣτΕ βασίστηκε σε προηγούμενη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (C-98/07), που διευκρίνισε ότι η δυνατότητα που παρέχεται στα κράτη μέλη να ορίζουν την έννοια των επενδυτικών αγαθών αφορά αποκλειστικά και μόνο τον διακανονισμό των εκπτώσεων και, άρα, δεν θίγει την διάταξη που προβλέπει το δικαίωμα έκπτωσης. Άλλωστε το δικαίωμα των υποκειμένων στον φόρο να εκπίπτουν τον Φ.Π.Α. των εισροών τους συνιστά θεμελιώδη αρχή του κοινού συστήματος Φ.Π.Α. και δεν μπορεί, καταρχήν, να περιορίζεται. Στο πλαίσιο αυτό, η ΔΕΔ, αναφερόμενη στην προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ αναγνώρισε προς έκπτωση το ποσό του φόρου με το οποίο επιβαρύνθηκαν οι δαπάνες της προσφεύγουσας ανεξάρτητα από τη διάρκεια της μισθωτικής της σχέσης (ΔΕΔ Θ 3615/2021). Η εξέλιξη αυτή εκτιμάται ως εξόχως σημαντική, καθώς φαίνεται ότι επιλύεται ένα ζήτημα που διαχρονικά επιβάρυνε τους φορολογούμενους οι οποίοι επωμίζονταν ως κόστος τον ΦΠΑ που αναλογούσε σε δαπάνες τους σε ακίνητα τρίτων, τα οποία μίσθωναν για λιγότερο από εννέα έτη. Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητη είναι η άμεση παροχή σχετικών διευκρινίσεων από τη φορολογική διοίκηση προς την κατεύθυνση αυτή, τόσο προς τους ελεγκτές της όσο και προς τους φορολογούμενους.
Ειδικότερα, το ΔΕΕ έκρινε επί προδικαστικού ερωτήματος του Συνταγματικού Δικαστηρίου του Βελγίου, αναφορικά με υπόθεση προσφυγής κατά εγχώριας νομοθεσίας, η οποία υποχρεώνει τους παρόχους υπηρεσιών κτηματομεσιτικής διαμεσολάβησης, και ιδίως τους υπευθύνους για ηλεκτρονική πλατφόρμα καταλυμάτων, να διαβιβάζουν στη φορολογική αρχή στοιχεία αναφορικά με συναλλαγές που αφορούν τουριστικά καταλύματα. Η προσφεύγουσα εταιρία πρόβαλε ότι η διαβίβαση των ανωτέρω πληροφοριών προσκρούει στην ενωσιακή αρχή της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και στην Ευρωπαϊκή Οδηγία για το ηλεκτρονικό εμπόριο. Το Δικαστήριο ως προς τον πρώτο αυτό ισχυρισμό έκρινε ότι η επίμαχη νομοθεσία αφορά όλους τους παρόχους υπηρεσιών κτηματομεσιτικής διαμεσολάβησης ανεξαρτήτως του τόπου εγκατάστασής τους, επομένως δεν εισάγονται δυσμενείς διακρίσεις. Επίσης, αναφορικά με τον δεύτερο ισχυρισμό περί παραβίασης της Οδηγίας για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο, το Δικαστήριο έκρινε ότι έστω και αν υπηρεσίες κτηματομεσιτικής διαμεσολάβησης όπως αυτές που παρέχει η Airbnb αποτελούν υπηρεσίες της κοινωνίας της πληροφορίας οι οποίες εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για το ηλεκτρονικό εμπόριο, οι σχετικές διατάξεις έχουν φορολογικό χαρακτήρα και αποκλείονται ρητά από το πεδίο εφαρμογής της (C-674/20). Υπενθυμίζεται ότι και στην ελληνική φορολογική νομοθεσία προβλέπεται διάταξη που υποχρεώνει τον διαχειριστή πλατφόρμας, ανεξάρτητα από το εάν έχει μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, να συνεργάζεται με την φορολογική διοίκηση και να παρέχει κατόπιν αιτήματος της τελευταίας οποιαδήποτε πληροφορία ή στοιχείο σχετικά με τα πρόσωπα που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα ως πωλητές, για τα οποία προκύπτουν φορολογικές υποχρεώσεις στην Ελλάδα.
Ειδικότερα, κατόπιν διενέργειας φορολογικού ελέγχου σε αθλητικό σωματείο, καταλογίστηκαν σε αυτό επιπλέον κύριοι και πρόσθετοι φόροι λόγω υποβολής ανακριβών δηλώσεων ΦΠΑ για τις διαχειριστικές περιόδους 2008 και 2009. Το τελευταίο ισχυρίστηκε ότι έπρεπε να μειωθούν οι σε βάρος του επιβληθέντες πρόσθετοι φόροι σε ποσοστό 50% επί του ποσού του φόρου που αναλογεί στην ανακριβή δήλωση κάθε χρήσης, κατ’ εφαρμογή της αρχής της αναδρομικής εφαρμογής της ελαφρύτερης φορολογικής κύρωσης, σύμφωνα με την οποία, επί παραβάσεων για τις οποίες προβλέπονται διαδοχικά περισσότερες κυρώσεις επιβάλλεται αναδρομικά η ηπιότερη. Ως εκ τούτου κρίθηκε δικαστικά ότι στη συγκεκριμένη υπόθεση τυγχάνει εφαρμογής ο ν. 4509/2017 που ορίζει μεταξύ άλλων ότι για πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού φόρου που αφορούν φορολογικές χρήσεις έως και τις 31.12.2013 επιβάλλονται, αντί των πρόσθετων φόρων που ορίζονται στο ν. 2523/1997, οι προβλεπόμενες στον Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν. 4174/2013) κυρώσεις, εφόσον αυτό συνεπάγεται επιεικέστερη μεταχείριση του φορολογουμένου (ΣτΕ 744/2021).
