Ειδικότερα, ο φορολογούμενος μπορεί να αμφισβητήσει την εφαρμογή του ελάχιστου ετήσιου εισοδήματος, με αίτημα τη φορολόγησή του με βάση τα λογιστικά αρχεία του, δηλαδή βάσει των «πραγματικών» κερδών του ή την αναγνώριση της ζημίας του. Σε αυτή την περίπτωση, η φορολογική αρχή υποχρεούται εκ του νόμου να προβεί σε φορολογικό έλεγχο για να βεβαιώσει την ακρίβεια των βιβλίων και στοιχείων του φορολογούμενου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νόμος δεν θέτει προθεσμία για την ολοκλήρωση του ελέγχου. Επίσης, δεν διευκρινίζεται εάν έως την ολοκλήρωση του ελέγχου, ο φορολογούμενος οφείλει να καταβάλει το φόρο εισοδήματος βάσει τεκμηρίων ή με βάση τα υπό εξέταση από τον έλεγχο λογιστικά αρχεία του. Σε κάθε περίπτωση, εύλογο είναι ότι, στο πλαίσιο του ελέγχου, η φορολογική αρχή θα φέρει το βάρος απόδειξης ενδεχόμενης διάπραξης φοροδιαφυγής από τον φορολογούμενο.
Εν προκειμένω, τα χρήματα προέρχονταν από την πώληση ακινήτου στην Αλβανία, τα οποία ο φορολογούμενος δήλωσε στον πίνακα ανάλωσης κεφαλαίου προκειμένου να δικαιολογήσει την αγορά ακινήτου στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο φορολογούμενος δεν προσκόμισε τα τραπεζικά εμβάσματα που βεβαιώνουν την μεταφορά του χρηματικού ποσού στην ημεδαπή, με συνέπεια η φορολογική αρχή να προβεί στην εκκαθάριση της δήλωσής του χωρίς να λάβει υπόψη της το ποσό της ανάλωσης κεφαλαίου που είχε αυτός δηλώσει, το οποίο προερχόταν από την πώληση του ακινήτου στην αλλοδαπή. Μετά από προσφυγή του στην ΔΕΔ, η τελευταία διευκρίνισε ότι η κάλυψη δαπάνης απόκτησης περιουσιακού στοιχείου στην ημεδαπή στο σύνολο ή μέρος αυτής δύναται να πραγματοποιηθεί και με εισοδήματα ή άλλα ποσά αλλοδαπής προέλευσης, για τα οποία ο φορολογούμενος φέρει το βάρος της απόδειξης. Πιο συγκεκριμένα οφείλει να προσκομίσει το πρωτότυπο παραστατικό της τράπεζας και με το οποίο εξακριβώνεται ότι ο φορολογούμενος είναι ο πραγματικός δικαιούχος του κεφαλαίου, το ύψος του ποσού, την μετατροπή του σε ευρώ καθώς και την χώρα από την οποία προήλθε. Για το λόγο αυτό, και επειδή τα αποδεικτικά δεν προσκομίσθηκαν από τον προσφεύγοντα, η ΔΕΔ απέρριψε την προσφυγή επιβεβαιώνοντας την θέση της φορολογικής αρχής (ΔΕΔ 836/2023).
Η κρινόμενη υπόθεση αφορούσε γερμανική εταιρία που παρήγγειλε και αγόρασε από ελληνική εταιρία αγαθά, τα οποία παραδόθηκαν σε άλλες ελληνικές εταιρίες για την κατασκευή του τελικού προϊόντος. Το τελικό προϊόν παραδόθηκε τελικά στην γερμανική εταιρία με ενδοκοινοτική παράδοση και η τελευταία ζήτησε μέσω αίτησης επιστροφής που υπέβαλε στην Γερμανία την επιστροφή του ελληνικού ΦΠΑ που επιβάρυνε τα αρχικά εξαρτήματα που αγόρασε στην Ελλάδα. Η γερμανική φορολογική αρχή μετέφερε το αίτημα στην ελληνική φορολογική αρχή, η οποία απέρριψε την αίτηση στη βάση ότι η γερμανική εταιρία απέκτησε στην Ελλάδα το δικαίωμα διάθεσης των αγαθών τόσο των αρχικών αγορασθέντων όσο και των ενδιάμεσων αγορασθέντων από την Ελλάδα και άρα δεν πληροί την προϋπόθεση της μη πραγματοποίησης φορολογητέων πράξεων στο εσωτερικό της χώρας. Μετά από προσφυγή στο Διοικητικό Εφετείο το τελευταίο έκανε δεκτό το αίτημα επιστροφής της γερμανικής εταιρίας κρίνοντας ότι τα αγαθά που αρχικά αγοράστηκαν από την γερμανική εταιρία και ενσωματώθηκαν σε άλλα αγαθά που άνηκαν στις πωλήτριες ελληνικές εταιρίες, δημιούργησαν από καθεμία εξ αυτών ένα νέο αγαθό, το οποίο ως τελικό πλέον προϊόν παραδόθηκε στη Γερμανία, με ενδοκοινοτική παράδοση (ΣτΕ 1433/2023).
Στην κρινόμενη υπόθεση τα καταβαλλόμενα υπό κρίση ποσά φέρουν τα χαρακτηριστικά των πρόσθετων αμοιβών και όχι μιας μεμονωμένης αποζημίωσης. Συνεπώς, ο εργοδότης όφειλε καταρχάς να προβεί σε παρακράτηση του αναλογούντος φόρου μισθωτών υπηρεσιών. Ωστόσο, η ΔΕΔ έκανε δεκτό ότι δεν τίθεται θέμα καταλογισμού σε βάρος του υποχρέου σε παρακράτηση για τον μη παρακρατηθέντα φόρο, σε περίπτωση που ο δικαιούχος εργαζόμενος δήλωσε στην οικεία φορολογική του δήλωση το εν λόγω εισόδημα και φορολογήθηκε για αυτό.
