Με πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία αφορούσε υπόθεση που ανέτρεχε στο φορολογικό έτος 2013, επικυρώθηκε η εφαρμογή της σειράς έκπτωσης των φόρων για τον προσδιορισμό του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων που προβλεπόταν υπό τον προϊσχύσαντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994). Ειδικότερα, όπως έκρινε το Δικαστήριο, ο φόρος που καταβλήθηκε στην αλλοδαπή, με εφαρμογή της μεθόδου πίστωσης του φόρου, εκπίπτει από τον αναλογούντα φόρο εισοδήματος τελευταίος, μετά δηλαδή το φόρο που προκαταβλήθηκε και το φόρο που παρακρατήθηκε στην ημεδαπή, ανεξάρτητα αν το κράτος φορολόγησης είχε συνάψει με την Ελλάδα Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας. Σε περίπτωση που μετά την ανωτέρω έκπτωση προκύψει πιστωτικό υπόλοιπο, αυτό καθίσταται επιστρεπτέο μόνο μέχρι του ποσού που προκύπτει από την αφαίρεση του προκαταβληθέντος και παρακρατηθέντος φόρου μη συνυπολογιζόμενου τυχόν επιπλέον πιστωτικού υπολοίπου λόγω αφαίρεσης ποσού φόρου καταβληθέντος στην αλλοδαπή. Υπενθυμίζουμε ότι η ίδια σειρά έκπτωσης φόρων προβλέπεται και υπό τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013) με βασική διαφορά, όπως έχει ήδη διευκρινιστεί από τη φορολογική διοίκηση και τη νομολογία, ότι τυχόν φόρος που καταβλήθηκε σε αλλοδαπό κράτος με το οποίο έχει συναφθεί Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας εκπίπτει από τον αναλογούντα φόρο εισοδήματος με τη μέθοδο πίστωσης του φόρου κατά προτεραιότητα πριν από τον τυχόν προκαταβληθέντα και παρακρατηθέντα φόρο. Σε περίπτωση που προκύψει πιστωτικό υπόλοιπο προς επιστροφή, σε αυτό δεν θα περιλαμβάνεται και πάλι τυχόν ποσό φόρου που καταβλήθηκε σε αλλοδαπό κράτος με το οποίο η Ελλάδα δεν έχει συνάψει Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣτΕ 52/2024).
Η φορολογική αρχή θεώρησε ότι τα δώρα αυτά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστούν ως δώρα μικρής αξίας, καθώς η συνολική αξία τους υπερέβαινε το 1% των ακαθαρίστων εσόδων της με αποτέλεσμα να εκδοθεί πράξη προσδιορισμού ΦΠΑ για τον φόρο εισροών που είχε εκπέσει. Η φορολογική αρχή με την αίτησή της ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας υποστήριξε ότι η Υπουργική Απόφαση καθορίζει ρητώς τα κριτήρια για την αναγνώριση των δώρων ως μικρής αξία και αποσκοπεί εκτός των άλλων στην αποτροπή της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τον ισχυρισμό της φορολογικής αρχής, κρίνοντας ότι η εν λόγω Υπουργική Απόφαση περιορίζει αδικαιολόγητα τη δυνατότητα έκπτωσης του ΦΠΑ για τα δώρα και ότι ο περιορισμός του 1% των ακαθάριστων εσόδων δεν προβλέπεται στον κώδικα ΦΠΑ αλλά θεσπίστηκε αυθαίρετα με την υπουργική απόφαση που παραβιάζει το Σύνταγμα (ΣτΕ 1629/2024).
Η ΑΑΔΕ εξέδωσε το 2017 πράξη διορθωτικού προσδιορισμού Φόρου Ακίνητης Περιουσίας για το φορολογικό έτος 2010 σε βάρος εταιρίας. Η εταιρία άσκησε προσφυγή κατά της πράξης, προβάλλοντας ότι το δικαίωμα του Δημοσίου είχε ήδη παραγραφεί, δεδομένου ότι η προθεσμία παραγραφής είναι πενταετής και όχι δεκαετής. Το Διοικητικό Εφετείο έκανε δεκτούς τους ισχυρισμούς της εταιρίας, κρίνοντας ότι η δεκαετής προθεσμία παραγραφής είναι αντισυνταγματική όταν ο φορολογούμενος έχει υποβάλει δήλωση, ακόμη και εκπρόθεσμα. Συνεπώς, έκρινε ότι η πράξη της ΑΑΔΕ εκδόθηκε εκπρόθεσμα και, άρα, είναι μη νόμιμη. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά την εξέταση της αίτησης της ΑΑΔΕ, επισήμανε ότι η εφαρμογή της δεκαετούς παραγραφής ακόμη και σε περιπτώσεις υποβολής φορολογικής δήλωσης – εμπρόθεσμα ή εκπρόθεσμα – παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας. Επιπλέον, υποστήριξε ότι η αίτηση της ΑΑΔΕ θα έπρεπε να απορριφθεί, ενώ λόγω της μείζονος σπουδαιότητας του ζητήματος, παρέπεμψε την υπόθεση σε επταμελή σύνθεση (ΣτΕ 559/2025).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
