Με την υπό κρίση αίτηση ακύρωσης, το αιτούν σωματείο επιδιώκει την ακύρωση εγκυκλίου της ΑΑΔΕ, με την οποία προβλέπεται ότι τα ακίνητα που εκμισθώνονται για βραχυχρόνια διαμονή από φυσικά ή νομικά πρόσωπα χαρακτηρίζονται ως επαγγελματικές έδρες ή υποκαταστήματα και, ως εκ τούτου, υπάγονται σε τέλος επιτηδεύματος, όταν ο εκμισθωτής διαθέτει τρία ή περισσότερα ακίνητα. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων υποστηρίζει ότι η εγκύκλιος εισάγει χωρίς νόμιμη εξουσιοδότηση νέα φορολογική ρύθμιση, παραβιάζοντας τις αρχές της φορολογικής νομιμότητας και ασφάλειας δικαίου, ενώ η επιβολή τέλους επιτηδεύματος για κάθε ακίνητο ως αυτοτελές υποκατάστημα προκαλεί υπέρμετρη οικονομική επιβάρυνση στους ιδιοκτήτες. Η πλειοψηφία του Δικαστηρίου διαπίστωσε ότι η εν λόγω πρόβλεψη αποτελεί κανονιστική ρύθμιση, η οποία προϋποθέτει ρητή νομοθετική εξουσιοδότηση και δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Καθώς οι ανωτέρω προϋποθέσεις δεν έχουν πληρωθεί, η προσβαλλόμενη πράξη κρίνεται ανυπόστατη και παραπέμπεται στην Ολομέλεια του ΣτΕ προς περαιτέρω κρίση (ΣτΕ 601/2025).
Η Τελωνειακή Αρχή χαρακτήρισε διευθυντή καταστήματος εταιρίας, ως υπαίτιο λαθρεμπορίας, λόγω πώλησης αφορολογήτων ειδών σε μη δικαιούμενα πρόσωπα. Ο έλεγχος ισχυρίστηκε ότι η εταιρία, που διατηρούσε κατάστημα αφορολογήτων ειδών σε ελληνικό αερολιμένα, εξέδιδε αποδείξεις λιανικής πώλησης προς κοινοτικούς επιβάτες, στις οποίες αναγράφονταν εικονικές αφορολόγητες πτήσεις ή πραγματικές πτήσεις σε ώρες που δεν υπήρχαν επιβάτες των πτήσεων αυτών, εις γνώση του διευθυντή. Το Διοικητικό Εφετείο έκανες δεκτούς τους ισχυρισμούς του διευθυντή, κρίνοντας αφενός ότι δεν αποδείχθηκε ποιες αποδείξεις αφορούσαν επιβάτες με απευθείας προορισμό τρίτη χώρα και ποιες επιβάτες με τελικό προορισμό τρίτη χώρα μέσω χώρας Ε.Ε. (transit) και αφετέρου ότι δεν αποδείχθηκε ο δόλος τέλεσης λαθρεμπορίας του διευθυντή. Το ΣτΕ ακύρωσε την απόφαση του Εφετείου, κρίνοντας ότι το βάρος απόδειξης της νομιμότητας των πωλήσεων αφορολόγητων ειδών στην περίπτωση που στις σχετικές αποδείξεις αναγράφονται τα στοιχεία ανύπαρκτων πτήσεων, φέρει η εταιρία και τα συνδεόμενα με αυτήν φυσικά πρόσωπα (ΣτΕ 33/2024).
Με πρόσφατη απόφασή του το ΣτΕ έκρινε ότι φυσικό πρόσωπο, το οποίο ασκούσε τη διοίκηση υπεράκτιας εταιρίας στην Ελλάδα κατά τον χρόνο διακοπής της δραστηριότητάς της, είναι αλληλεγγύως υπεύθυνο για τις φορολογικές της υποχρεώσεις. Η εταιρία, με έδρα τη Λιβερία, δεν είχε ουσιαστική υπόσταση ως νομική οντότητα, καθώς η μοναδική δραστηριότητα που ασκούσε εντοπιζόταν στην Ελλάδα και αφορούσε στην εκμετάλλευση ακινήτου, ενώ η έλλειψη σύμβασης διοικητικής συνδρομής για φορολογικά θέματα μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης καθιστούσε αδύνατη την ανταλλαγή των σχετικών πληροφοριών και τον έλεγχο αυτών. Το Δικαστήριο, κάνοντας επίκληση στις αρχές του ρεαλισμού και της φορολογικής διαφάνειας, τελικώς έκρινε πως το πρόσωπο αυτό, ως de facto διοικητής της εταιρίας στην Ελλάδα, ευθύνεται αλληλεγγύως για τον φόρο εισοδήματος και τις συναφείς προσαυξήσεις της εταιρίας (ΣτΕ 1355/2025).
Η Τελωνειακή Αρχή καταλόγισε σε εταιρία πρόστιμα για τέλεση τελωνειακής παράβασης, λόγω μη εμπρόθεσμης κατάθεσης δηλωτικών εισαγωγής μη κοινοτικών εμπορευμάτων κατά την περίοδο μεταξύ των ετών 2014 και 2015. Το Διοικητικό Εφετείο έκανε δεκτούς του ισχυρισμούς της εταιρίας, κρίνοντας ότι τα ανωτέρω πρόστιμα του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα για τους πλοιάρχους ή πράκτορες σε θαλάσσιες μεταφορές, δεν μπορούν να επιβληθούν νόμιμα σε παραλήπτη εμπορευμάτων που εισέρχεται στη Χώρα μέσω οδικής μεταφοράς. Το ΣτΕ επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου, κρίνοντας ότι η αρχή της ασφάλειας δικαίου, και η ανάγκη σαφούς και προβλέψιμης εφαρμογής των ανωτέρω κυρωτικών διατάξεων, αποκλείει την εφαρμογή τους στον παραλήπτη των εμπορευμάτων που εισέρχονται στη Χώρα μέσω οδικής μεταφοράς (ΣτΕ 1816/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
