Κρίθηκε ότι, η ρύθμιση αυτή βασίζεται σε γενικά και αντικειμενικά κριτήρια, όπως η διάρκεια και η φύση της δραστηριότητας, ο αριθμός των απασχολουμένων, καθώς και ο κύκλος εργασιών της επιχείρησης που διατηρεί ο φορολογούμενος. Σημειώνεται, ότι ως βάση για τον προσδιορισμό του τεκμαρτού εισοδήματος επιλέγεται ο νόμιμος κατώτατος μισθός που αποτυπώνει την ελάχιστη αξία της προσφερόμενης εργασίας στο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο της χώρας. Το τεκμήριο χαρακτηρίζεται ως μαχητό, δίνοντας στον φορολογούμενο τη δυνατότητα να το αντικρούσει, τόσο ενώπιον της Φορολογικής Διοίκησης όσο και των διοικητικών δικαστηρίων, μέσω προβλεπόμενων διαδικασιών ελέγχου, προσφυγής και αναστολής πληρωμής μέρους του φόρου. Το ΣτΕ έκρινε ότι, η ρύθμιση αυτή δεν παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, ούτε συνιστά υπέρμετρη επέμβαση στην περιουσία ή στην επαγγελματική ελευθερία. Αντιθέτως, αποτελεί συνταγματικά ανεκτό και λειτουργικά αναγκαίο μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την ενίσχυση της φορολογικής δικαιοσύνης (ΣτΕ Ολομ. 1796-1802/2025).
Με πρόσφατη απόφαση του το ΣτΕ κλήθηκε να κρίνει τη νομιμότητα ή μη της αναστολής ή απενεργοποίησης του Αριθμού Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) φορολογουμένων λόγω υπόνοιας φοροδιαφυγής. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η δυνατότητα της Φορολογικής Διοίκησης να λαμβάνει ένα τόσο βαρύ μέτρο χωρίς σαφές νομοθετικό πλαίσιο συνιστά υπέρμετρη επέμβαση στην οικονομική ελευθερία των πολιτών και των επιχειρήσεων, καθώς η αναστολή του ΑΦΜ πρακτικά ισοδυναμεί με απαγόρευση άσκησης επαγγελματικής δραστηριότητας. Διαπίστωσε επίσης, ότι ο νόμος που εξουσιοδοτούσε τον Διοικητή της ΑΑΔΕ να καθορίζει τις περιπτώσεις αναστολής δεν περιείχε τις αναγκαίες ουσιαστικές εγγυήσεις και όρια, αφήνοντας υπερβολική διακριτική ευχέρεια στη φορολογική διοίκηση. Το ΣτΕ έκρινε πως η εξουσιοδότηση αυτή είναι αντίθετη στις αρχές του κράτους δικαίου και της αναλογικότητας, καθώς και στο Σύνταγμα, διότι επιτρέπει ρύθμιση θεμάτων που άπτονται της οικονομικής ελευθερίας χωρίς επαρκή νομοθετική πρόβλεψη. Κατά συνέπεια, οι σχετικές διατάξεις κρίθηκαν αντισυνταγματικές και οι διοικητικές πράξεις που εκδόθηκαν βάσει αυτών, όπως η αναστολή του ΑΦΜ της αιτούσας εταιρίας, ακυρώθηκαν (ΣτΕ 1084/2025).
Οι ελληνικές φορολογικές αρχές είχαν προχωρήσει στην κατάργηση της σύμβασης από τις 18 Δεκεμβρίου 2024. Με απόφαση του Υπουργείου Εξωτερικών ανακοινώθηκε ότι, κατόπιν των Διακοινώσεων της 2ας Μαΐου 2025, η Ελλάδα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν τη ΣΑΔΦ για φόρους εισοδήματος και κεφαλαίου, καθώς και το Πρωτόκολλο αυτής. Η ΣΑΔΦ ισχύει πλέον αναδρομικά και για απεριόριστο χρονικό διάστημα, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση εφαρμογής των μειωμένων συντελεστών και των λοιπών φορολογικών ρυθμίσεων της σύμβασης. Ειδικότερα, προβλέπονται μειωμένοι συντελεστές παρακράτησης φόρου 5% επί του ακαθάριστου ποσού μερισμάτων, τόκων και δικαιωμάτων. Έτσι αίρονται τυχόν αβεβαιότητες για συναλλαγές προσώπων των δύο χωρών, που είχε προκύψει μετά την προσωρινή κατάργηση της σύμβασης (Ν. 5228/2025).
Σύμφωνα με την απόφαση, το δικαίωμα έκπτωσης γεννάται όταν ο φόρος καθίσταται απαιτητός και παραμένει, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν στοιχεία απάτης ή κατάχρησης και τηρούνται οι κανόνες διακανονισμού της οδηγίας ΦΠΑ. Η πρόθεση του υποκειμένου να χρησιμοποιήσει αγαθά ή υπηρεσίες για οικονομική δραστηριότητα, επιβεβαιωμένη από αντικειμενικά στοιχεία, αρκεί για τη γένεση του δικαιώματος έκπτωσης. Η φορολογική διοίκηση δεν μπορεί να αφαιρέσει αναδρομικά το καθεστώς υποκειμένου στον φόρο λόγω μη πραγματοποίησης πράξεων, καθώς η αρχή της ουδετερότητας επιβάλλει ίση μεταχείριση όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η μη υλοποίηση του σχεδίου επηρεάζει μόνο την έκταση της έκπτωσης και τυχόν διακανονισμούς, όχι την ύπαρξη του δικαιώματος έκπτωσης (ΣτΕ 257/2021).
Ο προσφεύγων, ο οποίος δραστηριοποιούνταν μέσω ατομικής επιχείρησης στον τομέα των υπηρεσιών, ίδρυσε μονοπρόσωπη Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρία με όμοια δραστηριότητα, στην οποία συμμετείχε ως μοναδικός εταίρος. Κατά τον φορολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε ότι προχώρησε σε μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων από την ατομική του επιχείρηση στην Ι.Κ.Ε., σε τιμές σημαντικά χαμηλότερες από την αξία κτήσης, μεταφέροντας έτσι φορολογητέα ύλη στην εταιρία με σκοπό τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης.
Η φορολογική αρχή έκρινε ότι οι εν λόγω συναλλαγές συνιστούν τεχνητές διευθετήσεις, μη συμβατές με τη συνήθη επιχειρηματική πρακτική (ΔΕΔ 2631/2019).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
