Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο φόρος εισοδήματος (22%) που επιβάλλεται σε ημεδαπή εταιρία - ανεξάρτητα από την ύπαρξη φορολογικών ζημιών - κατά την κεφαλαιοποίηση ή διανομή κερδών για τα οποία δεν έχει καταβληθεί φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παρακρατούμενος φόρος επί των διανεμηθέντων μερισμάτων στους μετόχων της, όπως υποστήριξαν οι μέτοχοι – αλλοδαπές εταιρίες εγκατεστημένες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό διότι, ο φόρος εισοδήματος στην περίπτωση αυτή αποτελεί φόρο που επιβάλλεται και βαρύνει την ημεδαπή εταιρία που προβαίνει στη διανομή (ή κεφαλαιοποίηση) και όχι οι οι μέτοχοί της. Ως εκ τούτου, η επιβολή του φόρου δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παρακράτηση φόρου μερισμάτων στην πηγή, η οποία δεν είναι επιτρεπτή, όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2011/96/ΕΕ (Οδηγία Μητρικών -Θυγατρικών). Για την κρίση του αυτή, το Δικαστήριο βασίστηκε στη νομολογία του ΔΕΕ, ιδίως την απόφαση Burda (C-284/06), με την οποία έκρινε ότι ανατράπηκε η προηγούμενη σχετική νομολογία, απορρίπτοντας τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα των μετόχων και αιτούντων επιστροφή του φόρου (ΣτΕ 1226/2024).
Ο φορολογικός έλεγχος καταλόγισε το έτος 2012 σε βάρος εταιρίας πρόστιμα για λήψη και έκδοση εικονικών τιμολογίων. Η φορολογούμενη ισχυρίστηκε ότι το από 2012 ιδιωτικό συμφωνητικό που προσκόμισε, κάλυπτε και αποδείκνυε επαρκώς τις συναλλαγές που αφορούσαν τα ανωτέρω παραστατικά. Ωστόσο, το Διοικητικό Εφετείο απέρριψε τους ισχυρισμούς της φορολογούμενης, κρίνοντας ότι το εν λόγω ιδιωτικό συμφωνητικό είναι ανίσχυρο, καθώς δεν φέρει θεώρηση από την αρμόδια Δ.Ο.Υ., μέσα σε δέκα ημέρες από την ημερομηνία κατάρτισής του. Το ΣτΕ επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου κρίνοντας ότι ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ επιχειρήσεων δεν αναπτύσσει ισχύ έναντι της Φορολογικής Διοίκησης σε περίπτωση μη υποβολής του από το σύνολο των μερών στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. προς θεώρηση εντός δέκα ημερών από την κατάρτιση ή την υπογραφή του. Επίσης έκρινε ότι η αρχή της αναδρομικής εφαρμογής της ηπιότερης κύρωσης εφαρμόζεται μόνον εφόσον προβληθεί από τον φορολογούμενο (ΣτΕ 139/2025).
Με απόφαση του το ΣτΕ έκρινε ότι οι τόκοι δανείου που ελήφθη από ανώνυμη εταιρία για τη χρηματοδότηση της διανομής μερίσματος στους μετόχους της, δεν αποτελούν εκπεστέα επιχειρηματική δαπάνη. Η έκπτωση των τόκων προϋποθέτει, καταρχάς, ότι η σχετική δαπάνη πραγματοποιείται προς το συμφέρον της επιχείρησης ή στο πλαίσιο συνήθων εμπορικών συναλλαγών, προϋποθέσεις που στην προκειμένη περίπτωση δεν πληρούνταν. Αντιθέτως το ΣτΕ έκρινε ότι η δαπάνη συνδεόταν αποκλειστικά με τον εταιρικό δεσμό της με τους μετόχους. Επιπλέον, υπογράμμισε ότι η εφαρμογή των κανόνων υποκεφαλαιοδότησης ή της αρχής ενδοομιλικής τιμολόγησης, έπεται της διαπίστωσης πλήρωσης των βασικές προϋποθέσεων έκπτωσης των δαπανών. Τέλος, η επίκληση έμμεσων ωφελειών, όπως η διατήρηση της εμπιστοσύνης των μετόχων ή η ύπαρξη ταμειακών διαθεσίμων δεν αρκεί για την τεκμηρίωση της παραγωγικότητας των σχετικών δαπανών (ΣτΕ 1804/2023).
Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε πράξη της ΔΟΥ ΦΑΕ Αθηνών με την οποία απορρίφθηκε αίτημα αλλοδαπής εταιρίας για μεταβολή του καταχωρισμένου ΚΑΔ της, από "Αγοραπωλησία ιδιόκτητων ακινήτων" σε "Χρηματοδοτική μίσθωση (leasing)" λόγω εσφαλμένης απόδοσης. Η φορολογική διοίκηση απέρριψε το αίτημα με γενική και αόριστη αιτιολογία, χωρίς να αξιολογήσει τους πραγματικούς ισχυρισμούς και τα προσκομισθέντα στοιχεία. Το ΣτΕ έκρινε ότι η αιτιολογία ήταν ανεπαρκής και μη νόμιμη, καθώς δεν έγινε ουσιαστική αξιολόγηση των υποβληθέντων στοιχείων ούτε προσδιορίστηκε ποια πρόσθετα δικαιολογητικά απαιτούνταν. Διέταξε την επανεξέταση του αιτήματος και τη νέα αξιολόγησή του από τη φορολογική αρχή, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προσκομισθέντα και λοιπά στοιχεία (ΣτΕ 1808/2024).
Ο αναιρεσείων προσέφυγε κατά πράξεων διοικητικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος, με τις οποίες του καταλογίστηκε φορολογική υποχρέωση για εισόδημα από εμπορική δραστηριότητα, ισχυριζόμενος ότι η πράξη αγοραπωλησίας ακινήτου που διενήργησε είχε χαρακτήρα κεφαλαιουχικής αξιοποίησης και όχι επιχειρηματικής εκμετάλλευσης. Το Διοικητικό Εφετείο απεφάνθη ότι πρόκειται περί εισοδήματος από εμπορική επιχείρηση, καθότι η πράξη συνιστούσε μεμονωμένη επιχειρηματική δραστηριότητα, διενεργηθείσα με σκοπό την αποκόμιση κέρδους. Το δικαστήριο θεμελίωσε την κρίση του, λαμβάνοντας υπόψη πραγματικά δεδομένα, όπως η εξαιρετικά σύντομη χρονική απόσταση μεταξύ της απόκτησης και της μεταβίβασης του ακινήτου, η σημαντική διαφορά μεταξύ τιμήματος αγοράς και πώλησης, ο τρόπος χρηματοδότησης της αγοράς μέσω μέρους του τιμήματος πώλησης, καθώς και το ιδιαίτερο μέγεθος και χαρακτηριστικά του ακινήτου. Το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου, απορρίπτοντας την αίτηση αναίρεσης και επιβεβαιώνοντας ότι ακόμα και μεμονωμένες πράξεις αγοραπωλησίας ακινήτων, όταν γίνονται με σκοπό την αποκόμιση κέρδους, θεωρούνται ως εμπορική δραστηριότητα (ΣτΕ 1840/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
