Η Οδηγία Pillar II εφαρμόζεται σε πολυεθνικούς ομίλους με ενοποιημένα έσοδα άνω των €750 εκατ. και επιδιώκει την επιβολή παγκόσμιου ελάχιστου φορολογικού συντελεστή 15%. Βάσει του Κανόνα Υποφορολογημένων Κερδών, όταν η μητρική εταιρία εδρεύει σε τρίτη χώρα με χαμηλή φορολογία, οι ευρωπαϊκές θυγατρικές καλούνται να καταβάλουν συμπληρωματικό φόρο για τα κέρδη άλλων εταιριών του ομίλου, υπολογιζόμενο βάσει του προσωπικού και των παγίων τους σε σχέση με τον όμιλο. Στο Βέλγιο, αμερικανικές επιχειρηματικές ενώσεις, προσέβαλαν τη σχετική εθνική νομοθεσία, υποστηρίζοντας ότι ο κανόνας αυτός επιφέρει δυσανάλογη φορολογική επιβάρυνση σε βελγικές θυγατρικές. Κατά τους προσφεύγοντες, συνιστά παραβίαση της αρχής της εδαφικότητας, της ισότητας και της ελευθερίας άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας. Το Βέλγικο Συνταγματικό Δικαστήριο διαπιστώνοντας ότι η επίμαχη ρύθμιση απορρέει από Ενωσιακή οδηγία, έκρινε ότι δεν μπορεί να κρίνει ευθέως τη συνταγματικότητα της και υπέβαλε προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ για τη συμβατότητα των σχετικών άρθρων με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και τις ελευθερίες της Ένωσης.
Με πρόσφατη απόφασή του, το ΣτΕ έκρινε ότι η πενταετής προθεσμία παραγραφής για την επιβολή φόρων δεν μπορεί να παραταθεί, ελλείψει ουσιαστικά νέων συμπληρωματικών στοιχείων. Η υπόθεση αφορούσε εταιρία εμπορίας μετάλλων, στην οποία καταλογίστηκαν φόροι λόγω λήψης εικονικών τιμολογίων. Η φορολογική αρχή θεώρησε ότι μεταγενέστερες εκθέσεις του ΣΔΟΕ και δελτία πληροφοριών συνιστούσαν «συμπληρωματικά στοιχεία» που δικαιολογούσαν την επέκταση της παραγραφής σε δεκαετία. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών και εν συνεχεία σε τελικό βαθμό το ΣτΕ, έκριναν πως τα κρίσιμα στοιχεία (τιμολόγια, δελτία αποστολής) ήταν ήδη στη διάθεση της φορολογικής αρχής εντός της πενταετίας και ήταν εφικτό να ελεγχθούν και επομένως, δεν συνιστούν νέα συμπληρωματικά στοιχεία. Συνεπώς, δεν υπήρξε νέα ή αιφνίδια πληροφορία που να ενεργοποιεί την έννοια των «συμπληρωματικών στοιχείων» (ΣτΕ 72/2025).
Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών εξέτασε προσφυγή εταιρίας κατά πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 2017 και 2018. Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι η επιχείρηση προμηθευόταν αγαθά από τον ίδιο προμηθευτή, εκδίδοντας πολλαπλά τιμολόγια την ίδια ημέρα, καθένα εκ των οποίων είχε καθαρή αξία κάτω των 500 ευρώ. Ωστόσο, η συνολική αξία των συναλλαγών ανά ημέρα υπερέβαινε το όριο των 500 ευρώ, πέραν του οποίου η εξόφληση οφείλει να πραγματοποιείται μέσω τραπεζικού μέσου, προκειμένου η δαπάνη να αναγνωρίζεται φορολογικά. Τα παραστατικά έφεραν κοινή ημερομηνία και συνεχόμενη αρίθμηση, ενώ δεν τεκμηριώθηκε ότι αφορούσαν διαφορετικές παραδόσεις ή ξεχωριστές συναλλαγές. Σωστά ο έλεγχος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρξε τεχνητός κατακερματισμός των συναλλαγών που χαρακτηρίστηκε ως τεχνητή διευθέτηση (ΔΕΔ 796/2024).
Η φορολογική αρχή καταλόγισε φόρο σε αλλοδαπό φορολογικό κάτοικο, με αποκλειστική διαμονή στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος απέκτησε εισόδημα από εκμίσθωση ακινήτου στην Ελλάδα, κρίνοντας ότι το γεγονός αυτό αρκούσε για τη μεταβολή της φορολογικής του κατοικίας . Ο φορολογούμενος υπέβαλε ενδικοφανή προσφυγή ενώπιον της ΔΕΔ, επικαλούμενος τόσο τη βεβαίωση φορολογικής κατοικίας από τις αρμόδιες αρχές του Ηνωμένου Βασιλείου όσο και λοιπά στοιχεία που τεκμηρίωναν την απουσία φορολογικής εγκατάστασης στην Ελλάδα. Η ΔΕΔ, λαμβάνοντας υπόψη τις διατάξεις του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος και της ισχύουσας ΣΑΔΦ μεταξύ των χωρών, έκρινε ότι τα κέρδη που αποκτά αλλοδαπός φορολογικός κάτοικος από επιχειρηματική δραστηριότητα που ασκεί στην Ελλάδα μπορούν να φορολογηθούν εκεί μόνο αν θεωρηθεί ότι η εν λόγω επιχειρηματική δραστηριότητα ασκήθηκε μέσω μόνιμης εγκατάστασης σε αυτή και κατ’ επέκταση η κατοχή και εκμετάλλευση ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα δεν επαρκεί αυτοτελώς για τη μεταβολή της φορολογικής κατοικίας (ΔΕΔ Α 2272/2019).
Η Τελωνειακή Αρχή καταλόγισε σε εταιρία πρόστιμα για τέλεση τελωνειακής παράβασης, λόγω μη εμπρόθεσμης κατάθεσης δηλωτικών εισαγωγής μη κοινοτικών εμπορευμάτων κατά την περίοδο μεταξύ των ετών 2014 και 2015. Το Διοικητικό Εφετείο έκανε δεκτούς του ισχυρισμούς της εταιρίας, κρίνοντας ότι τα ανωτέρω πρόστιμα του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα για τους πλοιάρχους ή πράκτορες σε θαλάσσιες μεταφορές, δεν μπορούν να επιβληθούν νόμιμα σε παραλήπτη εμπορευμάτων που εισέρχεται στη Χώρα μέσω οδικής μεταφοράς. Το ΣτΕ επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου, κρίνοντας ότι η αρχή της ασφάλειας δικαίου, και η ανάγκη σαφούς και προβλέψιμης εφαρμογής των ανωτέρω κυρωτικών διατάξεων, αποκλείει την εφαρμογή τους στον παραλήπτη των εμπορευμάτων που εισέρχονται στη Χώρα μέσω οδικής μεταφοράς (ΣτΕ 1816/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
