Ο φορολογικός έλεγχος καταλόγισε σε βάρος εταιρίας αυτοτελή πρόστιμα λόγω έκδοσης πλαστών τιμολογίων για το φορολογικό έτος 2001. Η φορολογούμενη ισχυρίστηκε ότι, με βάση την αρχή της αναδρομικής εφαρμογής της ελαφρύτερης φορολογικής κύρωσης, θα έπρεπε να της επιβληθεί για κάθε παράβαση πρόστιμο ίσο με ποσοστό πενήντα τοις εκατό (50%) της καθαρής αξίας κάθε τιμολογίου και όχι πρόστιμο ανερχόμενο στο διπλάσιο της αξίας του κάθε τιμολογίου. Το Διοικητικό Εφετείο έκανε δεκτό τον ισχυρισμό της φορολογούμενης, κρίνοντας ότι οι μεταβατικές διατάξεις νόμου που εξαρτούν την αναδρομική εφαρμογής της ελαφρύτερης φορολογικής κύρωσης από προϋποθέσεις είναι αντισυνταγματικές. Το ΣτΕ επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου, κρίνοντας ότι οι ως άνω προϋποθέσεις περί ανέκκλητης δήλωσης ανεπιφύλακτης αποδοχής του συνόλου των παραβάσεων και παραίτησης από ένδικα μέσα παραβιάζουν τις συνταγματικές αρχές της αναδρομικής εφαρμογής της ελαφρύτερης φορολογικής κύρωσης και της αναλογικότητας. Επίσης έκρινε ότι οι εν λόγω προϋποθέσεις παραβιάζουν τις κατοχυρωμένες στην ΕΣΔΑ αρχές της αναδρομικής εφαρμογής της ελαφρύτερης “ποινής” και το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής σε δικαστήριο (ΣτΕ 78/2025).
Εταιρία υπέβαλε προσφυγή κατά αποφάσεων της φορολογικής αρχής, η οποία κρίθηκε εκπρόθεσμη λόγω κοινοποίησης των καταλογιστικών πράξεων με θυροκόλληση στην έδρα της. Το Διοικητικό Εφετείο υπέβαλε προδικαστικό ερώτημα στο Συμβούλιο της Επικρατείας σχετικά με τη νομιμότητα του συγκεκριμένου τρόπου επίδοσης. Η επίδοση σε νομικά πρόσωπα πρέπει κατά προτεραιότητα να γίνεται ηλεκτρονικά, ενώ σε περίπτωση αδυναμίας επιτρέπονται εναλλακτικοί τρόποι, όπως επίδοση στην έδρα ή με συστημένη επιστολή. Η θυροκόλληση αποτελεί έσχατη λύση και θεωρείται έγκυρη μόνο όταν αποδεικνύεται η αποτυχία των προηγούμενων τρόπων. Το ΣτΕ έκρινε ότι η φορολογική διοίκηση οφείλει να τηρεί αυτή τη σειρά προτεραιότητας πριν καταφύγει σε θυροκόλληση (ΣτΕ 615/2024).
Η υπόθεση αφορούσε έλεγχο σε υποκατάστημα εταιρίας, όπου διαπιστώθηκε ότι, αν και αναγραφόταν η λιανική τιμή πώλησης στα προϊόντα, δεν αναγραφόταν η τιμή στα δελτία αποστολής. Για τον λόγο αυτό, η διοίκηση επέβαλε υψηλό πρόστιμο με την αιτιολογία της παρεμπόδισης του ελέγχου. Το ΣτΕ έκρινε ότι η μη αναγραφή τιμών πώλησης στα δελτία αποστολής κατά την διακίνηση εμπορευμάτων από κεντρικό κατάστημα σε υποκατάστημα δεν συνιστά παρεμπόδιση ελέγχου. Επισήμανε ότι η παράλειψη αυτή συνιστά παράβαση άλλων διατάξεων της αγορανομικής νομοθεσίας και όχι παρεμπόδιση ελέγχου, η οποία προϋποθέτει ενεργή συμπεριφορά του ελεγχόμενου που καθιστά αδύνατη τη διεξαγωγή του ελέγχου. Το ΣτΕ έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης της εταιρίας και ακύρωσε την απόφαση του Γενικού Γραμματέα Εμπορίου (ΣτΕ 1218/2024).
Η προσφεύγουσα αμφισβήτησε την πράξη επιβολής τεκμαρτού φόρου εισοδήματος, υποστηρίζοντας ότι η τριετής περίοδος απαλλαγής δεν είχε εξαντληθεί, καθώς δεν είχε συμπληρωθεί τριετία από την έναρξη νέας επαγγελματικής δραστηριότητας. Η νομοθεσία προβλέπει την επιβολή τεκμαρτού ελάχιστου εισοδήματος για τους επιτηδευματίες, το οποίο όμως μπορεί να αμφισβητηθεί εφόσον ισχύουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως η περίπτωση νέας έναρξης επαγγελματικής δραστηριότητας. Βάσει νομολογίας του ΣτΕ, η έναρξη νέας επιχειρηματικής δραστηριότητας, με διαφορετικό Κωδικό Αριθμό Δραστηριότητας, αποτελεί ανεξάρτητη επαγγελματική αφετηρία που δικαιολογεί νέα τριετή περίοδο απαλλαγής. Κατόπιν τούτων, η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών έκανε δεκτή την ενδικοφανή προσφυγή (ΔΕΔ 2728/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
