Ειδικότερα, από το 2024 και επόμενα έτη o EΝ.Φ.Ι.Α. μπορεί να μειωθεί σε ποσοστό έως 10% για κατοικίες φυσικών προσώπων, εφόσον έχουν ασφαλίσει τις κατοικίες τους σε ασφαλιστική επιχείρηση, η οποία είναι εγγεγραμμένη στο Μητρώο Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων, που τηρείται στη Διεύθυνση Εποπτείας Ιδιωτικής Ασφάλισης της Τράπεζας της Ελλάδος. Οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να ασφαλιστεί ένα ακίνητο, πρέπει να αφορούν αυστηρά φυσικές καταστροφές όπως για σεισμό, πυρκαγιά και πλημμύρα. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι η αξία της ασφάλισης πρέπει να καλύπτει συνολικά την αξία του ακινήτου. Πιο συγκεκριμένα ως αξία του ακινήτου λογίζεται η αξία ανακατασκευής του ακινήτου ή των ακινήτων χωρίς την αξία του οικοπέδου και με προϋπόθεση να μην είναι κάτω του ποσού των 1000€ το τετραγωνικό μέτρο. Τέλος, είναι απαραίτητο η διάρκεια ασφάλισης του ακινήτου να είναι για ένα έτος, ώστε να είναι δυνατή η μείωση στον ΕΝΦΙΑ και σε ποσοστό 10%, διαφορετικά για μικρότερο χρονικό διάστημα προσαρμόζεται αναλογικά και σε κάθε περίπτωση να έχει κατ’ ελάχιστο διάστημα τους τρεις μήνες ασφάλισης.
Πιο συγκεκριμένα, με πρόσφατη απόφασή του, το ΣτΕ έκρινε πότε η Διοίκηση δε δικαιούται να αιτηθεί την αποκάλυψη υπολοίπων και σχετικών κινήσεων Ελβετικού τραπεζικού λογαριασμού μετά την πάροδο της πενταετούς παραγραφής που θέσπιζε ο προηγούμενος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος (Ν. 2238/2014). Υπό το εν λόγω καθεστώς, η Διοίκηση μπορούσε να επιβάλει φόρο και πρόσθετο φόρο, εφόσον διαπιστωθεί ανακρίβεια της υποβληθείσας φορολογικής δήλωσης, εντός πενταετούς προθεσμίας. Ωστόσο, με στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής, η εν λόγω παραγραφή διπλασιαζόταν σε δεκαετή εφόσον στη Διοίκηση περιέρχονταν συμπληρωματικά, ήτοι νέα στοιχεία. Ως συμπληρωματικά χαρακτηρίζονταν τα στοιχεία που είτε περιέρχονταν υπόψη της Διοίκησης μετά από την πάροδο πενταετίας ή η Διοίκηση δεν είχε υποχρέωση να τα εξετάσει εντός της αρχικής πενταετίας. Ειδικά για την περίπτωση των Ελβετικών τραπεζικών λογαριασμών, το ΣτΕ έκρινε ότι τα υπόλοιπα ή οι κινήσεις αυτών επί της αρχής πληρούν την έννοια των «συμπληρωματικών στοιχείων» και συνεπώς μπορούν να ζητηθούν και μετά την πενταετία. Ωστόσο, εξαίρεση από τον ανωτέρω κανόνα αποτελεί η περίπτωση που η Διοίκηση υποχρεούτο εντός της αρχικής πενταετίας να είχε ήδη ζητήσει και εξετάσει συγκεκριμένα στοιχεία βάσει των Ελληνο-Ελβετικών διακρατικών συμβάσεων προκειμένου να διακριβώσει ύποπτες πιστώσεις που έλαβαν χώρα σε λογαριασμούς που τηρούσαν φορολογούμενοι στην ημεδαπή. Εάν το αίτημα αυτό δε λάμβανε χώρα εντός της προβλεπόμενης πενταετίας, το δικαίωμα της Διοίκησης παραγραφόταν και δεν μπορούσε να κατοχυρωθεί δικαίωμα αναζήτησης σχετικών στοιχείων σε βάθος δεκαετίας με το πρόσχημα των συμπληρωματικών στοιχείων (ΣτΕ 734/ 2023).
Υπενθυμίζουμε ότι, όλες οι δαπάνες που πραγματοποιούνται προς το συμφέρον της επιχείρησης, αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και εγγράφονται στα τηρούμενα βιβλία αυτής, εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημά της, με εξαίρεση τις ρητά και περιοριστικά αναφερόμενες στο νόμο περιπτώσεις δαπανών, οι οποίες λόγω του είδους τους ή εφόσον υπερβαίνουν ένα ορισμένο αριθμητικό όριο, θεωρούνται ως μη εκπιπτόμενες. Σε σχετική υπόθεση που τέθηκε ενώπιόν του, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι οι τόκοι υπερημερίας επί αποζημίωσης που επιδικάσθηκε με διαιτητική ή δικαστική απόφαση λόγω παραβίασης συμβατικών υποχρεώσεων επιχείρησης, θεωρούνται ως εκπιπτόμενη δαπάνη, δεδομένου ότι συνιστούν παρεπόμενη αξίωση της επιδικασθείσας αποζημίωσης, η οποία αφορά μη εκτέλεση σύμβασης που συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της επιχειρηματικής δραστηριότητας και προς το συμφέρον της επιχείρησης. Το ΣτΕ δε, σε τελευταίο βαθμό, συμπλήρωσε, ότι αν και οι τόκοι υπερημερίας έχουν μία «τιμωρητική» ίσως απόχρωση, εντούτοις, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εντάσσονται στην κατηγορία των προστίμων και των ποινών που ρητά εξαιρούνται από τον κανόνα της εκπεσιμότητας, διότι η συγκεκριμένη εξαίρεση αφορά μόνο σε τόκους υπερημερίας που προκύπτουν από οφειλές φόρων, τελών, δασμών, εισφορών και αμοιβών προς το Δημόσιο ή άλλο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, και όχι σε αποζημιώσεις και τόκους υπερημερίας, που απορρέουν από συμβατικές υποχρεώσεις μεταξύ ιδιωτών, με συνέπεια οι τελευταίες να εκπίπτουν κανονικά (ΣτΕ 1696/2022).
