Σε πρόσφατο φορολογικό έλεγχο, που διενεργήθηκε από το ΚΕΦΟΜΕΠ σε φορολογούμενο, διαπιστώθηκε ότι η αλλοδαπή βουλγαρική εταιρία, που είχε ιδρύσει ο τελευταίος, αποσκοπούσε στη μεταφορά φορολογητέας ύλης από την ατομική του επιχείρηση στην Ελλάδα προς την παραπάνω συνδεδεμένη εταιρία και τη φορολόγηση των κερδών της με χαμηλότερο συντελεστή φόρου εισοδήματος, αφού η Βουλγαρία εντάσσεται στα κράτη με προνομιακό φορολογικό καθεστώς. Ο φορολογικός έλεγχος προέβη σε αξιολόγηση πληροφοριών που τέθηκαν υπόψη των ελληνικών φορολογικών αρχών στο πλαίσιο της αμοιβαίας διοικητικής συνδρομής με τις Βουλγαρικές φορολογικές αρχές. Ενδεικτικά, μεταξύ των σημαντικότερων στοιχείων που εξετάσθηκαν, διαπιστώθηκε ότι η Βουλγαρική εταιρία δεν διαθέτει εργαζομένους, εγκαταστάσεις, εξοπλισμό και μέσα μεταφοράς, εκπροσωπείται από λογιστική εταιρία που δεν παρουσίασε πληρεξούσιο εκπροσώπησης, ενώ, από την επεξεργασία των τραπεζικών λογαριασμών της αλλοδαπής εταιρίας αλλά και του φορολογουμένου διαπιστώθηκε ότι πραγματοποιήθηκαν πληρωμές σε προμηθευτές της αλλοδαπής, ωστόσο, σύμφωνα με τα φορολογικά στοιχεία αγορών, τα εμπορεύματα δεν είχαν παραδοθεί στην αλλοδαπή εταιρία αλλά στην διεύθυνση της ατομικής επιχείρησης του φορολογουμένου. Ακόμη, διαπιστώθηκε σημαντική απόκλιση κατά την τιμολόγηση των προϊόντων καθώς ο φορολογούμενος τιμολογεί παραδόσεις προς την Βουλγαρική εταιρία χαμηλής αξίας, και, εν συνεχεία, η Βουλγαρική εταιρία τιμολογεί τα ίδια προϊόντα σε πολύ υψηλότερη αξία. Σύμφωνα με την κρίση της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών, η ελεγκτική αρχή ορθώς έκρινε ότι η Βουλγαρική εταιρία δεν ασκεί ουσιαστική δραστηριότητα αλλά η διαπιστωθείσα οικονομική δραστηριότητα, στην αλλοδαπή, συντελείται από την ατομική επιχείρηση του φορολογουμένου και αποτελεί εισόδημα που φορολογείται στην Ελλάδα (ΔΕΔ 155/2024).
Στην κρινόμενη περίπτωση, καταλογίστηκε με πράξη διοικητικού προσδιορισμού προστιθέμενη διαφορά αντικειμενικών δαπανών και χρεωστικό ποσό φόρου σε φορολογούμενη, η οποία επεδίωξε να καλύψει τα σχετικά τεκμήρια με ανάλωση κεφαλαίου που είχε υποβάλει ο σύζυγός της σε προηγούμενη χρήση με χωριστή δήλωση φόρου εισοδήματος. Η φορολογούμενη προσέφυγε σχετικά στη ΔΕΔ επικαλούμενη ότι είχε τεθεί στην διάθεση της υπηρεσίας ο πίνακας ανάλωσης του συζύγου της, από τον οποίο προκύπτει το δηλωθέν διαθέσιμο κεφάλαιο προς ανάλωση. Η ΔΕΔ επικαλούμενη τις σχετικές οδηγίες της ΑΑΔΕ έκρινε ότι δεν δύνανται εισοδήματα του ενός συζύγου να καλύψουν τα τεκμήρια του άλλου στις περιπτώσεις υποβολής χωριστών δηλώσεων συζύγων, καθώς τα τεκμήρια διαβίωσης και απόκτησης βαρύνουν τον κάθε σύζυγο ατομικά, ενώ για την κάλυψη τεκμηρίων με ανάλωση κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνει επίκληση εισοδημάτων από τη χωριστή δήλωση του άλλου συζύγου. Τέλος, από τις κοινές δηλώσεις προηγούμενων ετών ο κάθε σύζυγος μπορεί να επικαλεστεί ανάλωση κεφαλαίου μόνο από τα δικά του εισοδήματα, ενώ ελάχιστο ποσό αντικειμενικών δαπανών για κάθε σύζυγο στην περίπτωση χωριστών δηλώσεων είναι τα 3.000 ευρώ. Ως εκ τούτου, η αίτηση απορρίφθηκε, δεδομένου ότι η προσφεύγουσα στις προηγούμενες δηλώσεις της δεν διέθετε διαθέσιμο κεφάλαιο προς ανάλωση.
Με πρόσφατη απόφαση της, η ΔΕΔ δέχτηκε προσφυγή διοικουμένου στον οποίο είχε επιβληθεί φόρος χαρτοσήμου και πρόστιμα για ταμειακές διευκολύνσεις, του φορολογουμένου προς φορέα ατομικής επιχείρησης. Πιο συγκεκριμένα, η ΔΕΔ υιοθέτησε τον ισχυρισμό του προσφεύγοντα για την έλλειψη έγγραφου τύπου ο οποίος αποτελεί προϋπόθεση για την υπαγωγή σύμβασης σε τέλος χαρτοσήμου και επομένως ότι πρόκειται για άτυπη σύμβαση διευκόλυνσης μεταξύ ιδιωτών. Επιπλέον διευκρινίστηκε με την απόφαση ότι δεν αποκτάται η κυριότητα των χρηματικών ποσών από τον δικαιούχο του τραπεζικού λογαριασμού με μόνη την καταβολή τους στον λογαριασμό αυτό. Υπό αυτό το πρίσμα, εφόσον ο προσφεύγων δεν κατέβαλε χρήματα δικής του κυριότητας αλλά είχε παραχωρήσει τον λογαριασμό στην επιχείρηση προς εξυπηρέτηση των ταμειακών της ροών , δεν τίθεται ζήτημα ταμειακής διευκόλυνσης , αλλά απόδοσης ωφέλειας που προήλθε χωρίς νόμιμη αιτία στο πρόσωπο του προς εκπλήρωση της σχετικής του υποχρέωσης σύμφωνα με τις διατάξεις του αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Υποκείμενο σε ΦΠΑ πρόσωπο, που πραγματοποιεί σε μισθωμένο ακίνητο δαπάνες ανέγερσης, προσθήκης ή βελτίωσης υφιστάμενων κτιρίων τρίτου, τα οποία χρησιμοποιεί για την πραγματοποίηση φορολογούμενων πράξεων, έχει δικαίωμα να εκπέσει από τον φόρο εκροών τον φόρο με τον οποίο είχαν επιβαρυνθεί οι προαναφερθείσες δαπάνες επί των ακινήτων τα οποία το πρόσωπο αυτό χρησιμοποίησε για την άσκηση υπαγόμενης στον ΦΠΑ δραστηριότητας, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της μισθωτικής σχέσης. Σε περίπτωση που οι ως άνω δαπάνες εμπίπτουν στην έννοια των επενδυτικών αγαθών, τότε το δικαίωμα έκπτωσης του φόρου κρίνεται οριστικά, σύμφωνα με τις προϊσχύουσες διατάξεις περί ΦΠΑ, κατά το χρόνο έναρξης χρησιμοποίησης και όχι απόκτησης των αγαθών αυτών. Η εν λόγω έκπτωση υπόκειται σε πενταετή διακανονισμό με αφετηρία το έτος χρησιμοποίησης (ΣτΕ 1434/2023).
