Κατά κανόνα, τα στελέχη εταιρειών ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα για την πληρωμή ορισμένων φορολογικών οφειλών των νομικών προσώπων που διοικούν εφόσον, μεταξύ άλλων, οι συγκεκριμένες οφειλές κατέστησαν ληξιπρόθεσμες κατά τη διάρκεια της θητείας τους ή, σε περίπτωση που οι οφειλές διαπιστώθηκαν μετά από φορολογικό έλεγχο, ευθύνονται μόνο εφόσον βρίσκονταν στη διοίκηση των εταιρειών κατά τη διάρκεια του φορολογικού έτους το οποίο αυτές αφορούν. Ωστόσο, η εν λόγω ρύθμιση δεν εφαρμόζεται στους ομόρρυθμους εταίρους ομόρρυθμων ή ετερόρρυθμων εταιρειών καθώς τα καθήκοντά τους δεν περιορίζονται στη διαχείριση και εκπροσώπηση. Σε ό,τι αφορά την ευθύνη των ομόρρυθμων εταίρων ομόρρυθμων ή ετερόρρυθμων εταιρειών, έχουν εφαρμογή οι διατάξεις του ν.4072/2012, οι οποίες προβλέπουν απεριόριστη και εις ολόκληρον ευθύνη των ομόρρυθμων εταίρων για τα χρέη της εταιρείας ως προς κάθε πιστωτή, επομένως και ως προς το Δημόσιο. Ως εκ τούτου, ευθύνονται απεριόριστα και εις ολόκληρον για τυχόν φορολογικές οφειλές των εταιρειών προς κάθε πιστωτή ανεξαρτήτως του χρονικού διαστήματος στο οποίο αυτές διαπιστώθηκαν (ΔΕΔ Α 2799/2021).
Είναι αδιάφορος ο τόπος φορολόγησης του εισοδήματος που προκύπτει καθώς και το αν στην διμερή σύμβαση ορίζεται κατά τρόπο διαφορετικό η έννοια της μόνιμης εγκατάστασης για σκοπούς εισοδήματος σε σχέση με τον ΦΠΑ. Για να υπάρχει μόνιμη εγκατάσταση για σκοπούς ΦΠΑ αρκεί η αλλοδαπή επιχείρηση να διαθέτει στην Ελλάδα κατά τρόπο μόνιμο και όχι απλώς ευκαιριακό, την αναγκαία οργανωτική και υλική υποδομή, δηλαδή το αναγκαίο ανθρώπινο και τεχνικό δυναμικό για την άσκηση της οικονομικής της δραστηριότητάς (ΣτΕ 700/2021). Επίσης, υπενθυμίζεται ότι με πρόσφατη απόφασή του το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα απασχόλησης έστω ελάχιστου προσωπικού σε άλλη χώρα προκειμένου να θεωρηθεί ότι υφίσταται μόνιμη εγκατάσταση για σκοπούς Φ.Π.Α (C- 931/19).
Παράλληλα, θα πρέπει να μην πραγματοποιεί παραδόσεις αγαθών ή παροχές υπηρεσιών που να θεωρούνται ότι έχουν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα, με εξαίρεση ορισμένες ειδικές παροχές υπηρεσιών και περιπτώσεις παράδοσης αγαθών που απαριθμούνται εξαντλητικά από τον Κώδικα ΦΠΑ. Σε περίπτωση που δεν συντρέχει έστω και μια από τις δύο παραπάνω προϋποθέσεις, η φορολογική διοίκηση απορρίπτει την αίτηση επιστροφής φόρου ενώ το βάρος απόδειξης για την συνδρομή τους το φέρει ο φορολογούμενος.
Πιο συγκεκριμένα, καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση στον δείκτη έντασης Έρευνας και Ανάπτυξης της τελευταίας δεκαετίας (+17,2%) στην Ελλάδα καθώς για το 2020 οι σχετικές δαπάνες ανήλθαν σε ποσοστό 1,50% του ΑΕΠ σε σχέση με το 2019 όπου το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 1,28%. Παρά το γεγονός ότι το 2020 χαρακτηρίστηκε από την εξάπλωση της πανδημίας, το πραγματικό μέγεθος των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης αυξήθηκε κατά 5,8% σε σχέση με το 2019. Σημαντικό ρόλο για την επίτευξη της εν λόγω αύξησης διαδραμάτισε η ανανέωση του φορολογικού πλαισίου καθώς οι δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης πλέον εκπίπτουν στο 200% (από το 130% που ίσχυε παλαιότερα). Με τον τρόπο αυτό, ενισχύθηκαν οι ιδιωτικές δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης που έχουν ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων την αύξηση των θέσεων εργασίας και την προσέλκυση σημαντικών νέων επενδύσεων. Σημειώνεται ότι τα κίνητρα που έχουν παρασχεθεί για τους επενδυτικούς αγγέλους (angel investors) και την απόκτηση μετοχών προαίρεσης (stock options) καθώς και οι χρηματοδοτήσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης αναμένεται να δημιουργήσουν το πλέον κατάλληλο περιβάλλον για την περαιτέρω αύξηση των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.
Σύμφωνα με πρόσφατη απόφασή του, το ΣτΕ έκρινε ότι o προϊσχύσας Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος (Ν. 2238/1994) αναφέρει εξαντλητικά και όχι ενδεικτικά τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος. Συνεπώς, σύμφωνα με την στενή ερμηνεία που παγίως γίνεται δεκτή στις φορολογικές διατάξεις, δεν είναι δυνατή η αναλογική ή διασταλτική εφαρμογή των διατάξεων, που προβλέπει φορολόγηση, σε άλλα εκτός των αναφερομένων πρόσωπα. Ως αποτέλεσμα, η «άτυπη εταιρεία» δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του Ν. 2238/1994 (ΣτΕ 2051/2020).
